× . . . سآیه ی ابر ـهآ چقدر سنگین استــ وقتی آفتآبــ رآ از مآ دریـغ میــ کنند امآ نمی بآرند ! . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 

آن وقتــ مجبور میشویم در ازدحآمِ چشمـ ـهـآی غریــبـه ، هی رآه کج کنیم -   -   -   -   -   -   -   -   -   -   -   -   -   -   -   -  -   -   -

 هی پس کوچه ـهآی دلمآن رآ قــدم بزنیـــم ؛  =   =   =   =   =   =   =   =   =   =   =  =   =   =   =   =   =   =   =   =   =   =  

                              سآیه ـهـآ چقدر به هم شبیه اند ؛          

                              سآیه ی کلآغی که روی درختـــ نشسته!

                              سآیه ی من که کوتآه تر از عمر حــُـبآبــ  استــ !

                              وقتی "خورشیـــــد" نبآشد اینـــ ـهـآ همه نیستند ؛ 

                              × غروبـــ میــ شود ، آدم ـهآی کوکی رآه رفته رآ بآز میگردند!

                              دســتـــِ خیآلآتم رآ می گیرم و میــ روم آن طرفــِ این جنگل آهنین!

                              پشتـــ ِ خیآبآن ـهآی حقیقتــ ، درختآن ِ بلندیــستــــ که مرآ پنآه خوآهند دآد !

                              از ترس ِ اینکه مبـــــــآدآ از خوآبـــــ بپــــرم یآ به خوآبـــــ بــروی ، حرفـــی نمیـــــزنم ؛

                                     تــنــــهآ زمـــــزمـــه ـهآیـی مــی آیــنــــد و کنـــــآرمـــآن مــی نشیـننــــــد . . . 

                                          ~ . . . امـــــآ ؛ تـــــو انـگـــآر کـــــه حرفـــ ـهـآی مــــرآ نمیــ فهمــی! . . . ~

                                                                   مردم اعصآبشآن رآ به میله ـهآی بی خیآلی آویزآن کرده اند !

                                                                        سلیــقــــه ـهآ چـــه خــُـــطـــــوطــِ درهـــَـمی دآرنــــد !

                                                                                       بآید مرگـــ رآ گریخــتــ ! بآید به زندگی پنآه برد !

                                                                                                از بآلــِشِ خیــــــــآل ســـر بر می دآرم !

                                                                                                         و انبوه ِ رویآهآی مچآله شده ام رآ

                                                                                                                به رفتگر ِ عجول میــ سپآرم ؛

                           زبآنم در ازدحــآمِ "حرفــ ـهـآی نگفته" گیج میخورد و کلمآتـــ به شتآبـــ از من می گریــزند !

                          عمری گذشته استــ و من هنــوز نتـــوآنستــه ام یکــ جمله با جهـآن سخــــن بگویم . . . !

                          بآید خآنه ی خآطرآتـــِ گذشــــــته ام رآ ترکـــــــ کنم و به رآه رویآهآی آینـده بروم -  -  -  -  - 

                          رویــــآهــآیی کــه " بی نیــآز به گفتـــن ِ من " در چهــره ی مـــردم ِ جهــــآن خوآنده شود !

                          -  -  -  -  -  -  -  -  -  -  -  -  شبـــ رآ در خیمه ی بزرگـــ ِ " سکـوتـــ " به نیآیش نشسته ام ،

                                                                                                        × . . . آه ! ای بـی نهـآیـتـــِ مــُـطلـق 

                                                                                                         تو در کجآی زمین نیستی -  -  -  -  !   

                                                                                                         و حــآلا که تــو هـــستی . . . . . . .  

                                                                                                         مرآ از این لکنـتــِ موروثی، چه بآک !

چشمآنتــ رآ در جویبآرهآی زلآل در " گذر " می بینم  =   =   =   =   =   =   =

و پیش از آن که سخنی بگویم درختآن برآیم دستـــ تـکآن می دهند .  .  .  . !

و هر آنچه در من و جهآن استـــ بر برگــ ـهآی بی شمآرشآن نوشـته می آید !

پس مکثـــــ میکنم !  -   -   -   -   -  مکث میکنم و گوش ـهآ و چشمـ ـهآیم رآ

در ازدحــــآم ِ رآزهــــآی منــــتشر ِ خـویـــش ســـرافــکــنــده مـیـــ بیـــنـم !

رازهــآیـــی کــه ایـنکـــ در همـهمـــــه ی اســـرار ِ جــهــــآن گـم شده انـد !

و چون برگی زرد در دستـــِ بآدهآی ابدی مچآله میـ شوند .  .  .  .  .  .  .  .  .

به شبـــ بر میگردم و سر بر " بآلشِ خیال " از پی رویآهآی تآزه ای می روم :)

رویآهآیی که در صبــحی شیــــرین انعـــکآس ِ لبخنــــــد ِ تــو خوآهــد بود  :)

بالاخره ابرهآی تیره کنـــآر می روند ! بآرالهآ وجودتــ رآ کنآرم احسآس میکنم

× . . . او لبخنــــــد میزند ツ و  میـــ گوید : " رکــآب بـزن " من کنآرتم . . . ×

          © با تصرف از نوشته هآی سیدضیآء الدین شفیعی - شب یک رویا - اثر برگزیده جشنوآره نقش آفتآب

          پ ن : کنآر می رود مـــِه !  شــُـکر و دیگـــر هیچ  . . .  :)  

             بعدا نوشتــ : دوستآنی که خیلی وقته آپ نکردن ،  از لینکـ ـهآ حذف میشن ! ؛ { بآ احترآم  } 

               من و خـُدآ سوآرِ دوچرخه ی زندگی شُدیم!

               این من بودم که اشتباه کردم و جلو نشستم !

               فرمآن دستـــ من بود ؛ سر دورآهی ـهآ قلبم پر از دلهره میــ شد . . . 

                                                                            تآ این که جآیمآن رآ عوض کردیم . . .  

                به او اعتمآد میـــ ـکنم :)

                                     × . . . حـآلآ آرآم شُدم . . . ×

                                                  هر وقتـــ از خدآ میــ پرسم که کجـآ میرویم ؟ !

                                                                         برمیگردد و  بآ لبخند میـــ گوید :

                                        عزیزمـ ! تــو "فقطــ رکآبـــ بزن" :)